środa, 19 września 2018

Jak zostałam babcią

rok szkolny rozhulał się na dobre
i na złe - jak mniemam

jedyna nadzieja w tym,
że nie ma tego złego,
co by na dobre nie wyszło
(i tego zamierzam się trzymać)

jeśli chodzi o szkołę
chłopaki to już stali bywalcy
Kuby mi tylko żal
że trafił akurat na "dobrą zmianę" (wybaczcie oksymoron)
i całe to zamieszanie związane z 'deformą' szkolnictwa

mam nadzieję, że poradzi sobie
jak tysiące innych uczniów,
którzy muszą jakoś przez to przejść

Jula i Zuzia zaczęły trzeci tydzień swojej szkolnej kariery
początek okazał się bardzo udany a nawet obiecujący
obie niezmiennie zachwycone są szkołą
i lubią prace domowe
- tak, wiem, przejdzie im ;)

już pod koniec pierwszego tygodnia
pani poprzesadzała wszystkie dzieci
i usadziła je według wzrostu

dziewczynki siedzą z chłopcami
(pewnie, żeby ograniczyć rozmowy)

Jula usiadła z chłopcem
i dość szybko ustalili, że są parą

kiedy przyszłam odebrać je ze szkoły
Jula przedstawiła mi swojego kolegę
mówiąc: mamo, to jest mój chłopak
do niego zaś: a to jest moja mama

chłopiec popatrzył na mnie
potem na Julkę
następnie znów na mnie
i powiedział szczerze zadziwiony:
- mama? myślałem, że babcia

udało mi się nie parsknąć śmiechem
- no wiesz - mówię - właściwie mogłabym być babcią
mój najstarszy syn ma prawie 18 lat

na co on:
- 18??? ojej, to pani musi mieć chyba ze 40 lat!!!
- chciałabym, ale mam 45
(a w sercu maj, czego już głośno nie dodałam, bo to tylko starsi rozumieją)

wtedy popatrzył na mnie tak, jakbym gdzieś zapodziała swój balkonik...

z pomocą przyszła Jula:
- nie mamo, to tata ma 45 lat, ty masz dopiero 44

no pewnie, że dopiero :D

i przypomniałam sobie, że kiedy mój brat brał ślub,
miał 29 lat
moja bratowa miała lat 26, a ja 13
i myślałam sobie: o, matko, ludzie w podeszłym wieku biorą ślub

no.

perspektywa zmienną jest ;)

a to ja, kiedy myślę o kolejnym roku szkolnym:

tak naprawdę to nie ja, tylko trzyletnia Jula jako tkliwa nihilistka opanowująca pozycję dystansu ;)

no i się zaczęło...

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz