Dawno tu nie pisałam..

żyjemy w dobie pandemii
cokolwiek to znaczy
zaciera się granica między tym, co kiedyś

a tym, co teraz

maseczki wrosły w krajobraz i nasze twarze

niestety zgubiłam moją ulubioną

sprana była już niemożebnie

będę musiała poprosić Anię KB, 

żeby uszyła mi jeszcze jedną

i jak długo tak jeszcze wytrzymamy?

pytam w myślach

bo przecież tego nikt realnie nie wie

młodzi ludzie umierają

ci, co biegają maratony ponoć szczególnie źle to znoszą

bo organizm wycieńczony

może dobrze, że nigdy nie biegałam maratonów?

czasy wielce niepewne nastały

a w nas tyle jeszcze apetytu na życie

tak to czuję

zbliżając się do pięćdziesiątki..

czas jakiś temu pomyślałam o zmianie kierunku

bardzo nie chciałam wracać do korpo

i kiedy przyszedł ten czas 

okazało się, że korpo też ma inne plany

i nieszczególnie czeka na mój powrót

bardzo przykro było człowiekowi z HR, że te inne plany właśnie..

pojęcia nie miał, że dla mnie to jest zbawienne

bo pomysłu zupełnie nie mając

brodziłam w rzeczywistości po omacku

Agata Rz. już dawno namawiała mnie na psychologię

podobno

bo ja nie pamiętam tego

jak nic - wyparłam

ale w końcu dojrzałam

złożyłam papiery i z zamkniętymi oczami pomyślałam:

niech się dzieje, co chce

oj, zadziało się

4 lata przyspieszonej psychologii klinicznej

hardcore i najlepsza przygoda świata - w jednym

zaraz po obronie - psychotraumatologia

chciałam do szkoły psychoterapii, ale mnie nie przyjęli, więc..

w tak zwanym międzyczasie dokształcę się jeszcze - pomyślałam

ciągnęło mnie tak, że nie mogłam tego zignorować

psychoterapia zaczeka

no przecież :)

i tak się stało

zaczekała

zaraz po psychotraumatologii przyszła do mnie dobra wiadomość

zostałam przyjęta do szkoły psychoterapii

i to dokładnie tam, gdzie chciałam :)

biorąc to wszystko pod uwagę czuję głównie jedno:

wdzięczność

tyle dróg prowadziło mnie do tego miejsca, do tego czasu

pamiętam swoją niecierpliwość

i pośpiech

żeby to było już, teraz, natychmiast..

a tymczasem tyle rzeczy musiało się wydarzyć

tyle osób przewinąć przez ten film zwany życiem..

tyle sytuacji..

i ten moment, 

kiedy myślę sobie: ok.. nie mam już żadnych oczekiwań

to, co się wydarza, dzieje się we właściwym czasie i miejscu

mam w sobie zgodę na to..

i to jest dobry moment na pójście dalej

myślę o otwarciu prywatnego gabinetu

kocham rozmawiać z ludźmi

i jeśli to może w jakikolwiek sposób pomóc 

to nic mi więcej nie trzeba

przez całe swoje życie nie bardzo przepadałam za kolorem zielonym

no nie po drodze mi z nim było i już

pamiętałam, że to kolor nadziei

ale jakoś tak żyliśmy obok siebie równolegle

ja i kolor zielony

a dziś...

zielono mi :)